Οξεία Λαρυγγίτιδα: Ο άγριος νυχτερινός βήχας και η θορυβώδης αναπνοή που τρομάζουν

Δημήτρηs Δελής, παιδίατρου, νοσοκομείο Παίδων «Α. Κυριακού»

Η οξεία λαρυγγίτιδα είναι ένα από τα πιό συχνά νοσήματα του ανώτερου αναπνευστικού κατά τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής. Οφείλεται σε ιογενή λοίμωξη, κυρίως από τους ιούς της παραγρίππης και εκδηλώνεται πιό συχνά στο τέλος του φθινοπώρου και το χειμώνα. Ο υπεύθυνος ιός προκαλεί οίδημα στην υπογλωττιδική περιοχή του λάρυγγα και στις φωνητικές χορδές με αποτέλεσμα την δημιουργία βραχνάδας και το στένεμα του αυλού του λάρυγγα.

Η κλινική εικόνα της λαρυγγίτιδας είναι τυπική και δεν αφήνει καμία αμφιβολία γιά τη διάγνωση. Πολλές φορές προηγούνται συμπτώματα κοινού κρυολογήματος όπως συνάχι, βήχας ή πυρετός. Αξίζει να τονισθεί ότι η οξεία λαρυγγίτιδα δεν συνοδεύεται συνήθως από υψηλό πυρετό. Το παιδί ξαφνικά, ιδίως τις νυχτερινές ώρες, εμφανίζει έναν άγριο βήχα που θυμίζει γαύγισμα σκυλιού (υλακώδης βήχας). Η φωνή ή το κλάμα των μικρότερων παιδιών εμφανίζουν χαρακτηριστική βραχνάδα. Αρκετές φορές η αναπνοή γίνεται θορυβώδης στη φάση της εισπνοής (εισπνευστικός συριγμός) ενώ πιό σπάνια ο μικρός ασθενής παρουσιάζει δύσπνοια.

Η αιφνίδια εκδήλωση των εντυπωσιακών αυτών συμπτωμάτων συχνά πανικοβάλλει τούς γονείς και τους δημιουργεί την εντύπωση ότι το παιδί τους δεν μπορεί ν’ αναπνεύσει. Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές παρ’ ότι η αναπνοή είναι θορυβώδης, δεν μειώνεται η είσοδος του εισπνεόμενου αέρα στους πνεύμονες. Η οξεία λαρυγγίτιδα είναι συνήθως αυτοιώμενη ιογενής λοίμωξη και τα συμπτώματα της διαρκούν λίγες ημέρες. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε λίγες ευτυχώς περιπτώσεις, δεν μπορουν να δημιουργηθούν προβλήματα. Είναι έτσι πολύ σημαντικό να μπορούμε να αξιολογήσουμε τη βαρύτητα της καταστάσεως και να αποφύγουν τις οποιεσδήποτε ενέργειες πανικού.

Αμέσως μετά την εκδήλωση των συμπτωμάτων πρέπει να προσπαθήσουμε να καθησυχάσουμε το παιδί το οποίο συχνά είναι φοβισμένο. Τα μικρά βρέφη ή νήπια καλό είναι να τα πάρουμε στην αγκαλιά μας με ήρεμες κινήσεις, αφού το κλάμα επιδεινώνει τα συμπτώματα. Το υγρό περιβάλλον χρησιμοποιείται παραδοσιακά γιά την ανακούφιση των συμπτωμάτων, παρ’ ότι αυτό δεν έχει τεκμηριωθεί επιστημανικά. Ένας καλός τρόπος είναι να βγάλουμε το παιδί στη βεράντα του σπιτιού ή να ανοίξουμε το παράθυρο. Επίσης μιά βόλτα γύρω από το σπίτι ή με το αυτοκίνητο, μπορεί να ηρεμήσει το παιδί και να εξαλείψει τα έντονα συμπτώματα. Άλλοι τρόποι που χρησιμοποιούνται γιά να αυξηθεί η υγρασία του περιβάλλοντος είναι η δημιουργία υδρατμών στο μπάνιο από το καυτό νερό του θερμισίφωνα ή η τοποθέτηση μιάς κατσαρόλας με καυτό νερό κοντά στο παιδί.. Οι μέθοδοι αυτοί δεν φαίνεται να προσφέρουν κάτι περισσότερο και αντίθετα μπορεί να αυξήσουν το άγχος του παιδιού και των γονέων.

Τις περισσότερες φορές τα απλά αυτά μέτρα ανακουφίζουν τα συμπτώματα. Όταν δεν ακούγεται θόρυβος κατά την ήρεμη αναπνοή τα πράγματα δεν είναι ανησυχητικά, έστω κι αν συνεχίζεται ο υλακώδης βήχας. Αντίθετα, όταν ο εισπνευστικός σιγμός συνεχίζεται ή ακόμα χειρότερα όταν υπάρχουν σημεία αναπνευστικής δυσχέρειας είναι φρόνιμο να ματαφερθεί το παιδί στο νοσοκομείο. Συμπτώματα δύσπνοιας είναι η πολύ γρήγορη αναπνοή και οι εισολκές, δηλαδή να «βουλιάζουν» τα μεσοπλεύρια διαστήματα και η κοιλιά του παιδιού.

Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι σπάνιο ένα μικρό παιδί να εμφανίσει ξαφνικά βραχνάδα, υλακώδη βήχα ή θορυβώδη αναπνοή. Τις περισσότερες φορές τα συμπτώματα αυτά που χαρακτηρίζουν την οξεία ιογενή λαρυγγίτιδα θα υποχωρήσουν από μόνα τους. Αυτό που απαιτείται από τους γονείς είναι η επιδειξη ψυχραιμίας και η αποφυγή ενεργειών που μπορεί να επιδεινώσουν την ανησυχία του παιδιού. Το υγρό περιβάλλον συνήθως βελτιώνει εντυπωσιακά τα συμπτώματα.